Huidbewoners

Het is ruimschoots bekend dat onze huid krioelt van het leven. Elke vierkante centimeter ervan wordt bewoond door gemiddeld acht miljoen bacterieën van ruim honderdtach tig verschillende soor ten. Dat betekent dat we met iedere beweging, elk glas dat wij heffen tot wel een miljard levende wezens verpletteren. Soit, zeggen velen, bacterieën zijn maar eencellige wezens, ze hebben geen zenuwen en voelen dus per definitie niets. Ze sterven pijnloos, sla er geen acht op. Los van de vraag of een pijnloze dood dan wél te rechtvaardigen valt en schuldloos bewegen toestaat, verzuimen de aanhangers van deze ‘modus vivendi’ de àndere huidbewoners in hun ethische afwegingen te betrekken. En dat is een flinke groep.

Ook vele duizenden méércelligen leven op onze huid, allen beschikkend over een vaak zelfs vrij uitge-breid zenuwstelsel. Zij voelen het wel degelijk als wij met een achteloze schouderbeweging , een vingerknip hun levenslicht doven. Deze diertjes, weliswaar niet met het blote oog zichtbaar maar met alles erop en eraan, verdienen dit lot niet. Het ongeboren leven al evenmin: vergeet niet dat deze schepselen op uw huid hun miljoenen eitjes leggen. Mijn enige advies kan zijn: beweeg niet, haal zelfs geen adem. Red de dieren, sterf. Het is tenslotte voor een goed doel.
VIER VROLIJKE VELBEWONERS
Een paar van de grotere maar toch nog onzichtbare huidbewoners die onze compassie verdienen, van links naar rechts: aaltje (0.1-5 mm), huismijt (0.3-0.7 mm), schurftmijt (0.2-0.4 mm), teek (0.2-0.3 mm).

Klik hier om de beestjes op ware grootte te zien